بارانزهی به عنوان رئیس کمیسیون اقتصادی تسهیل تجارت و توسعه صادرات و واردات، عضو اتاق بازرگانی ایران، و همچنین عضو اتاق‌های مشترک بازرگانی ایران با ترکیه، روسیه و پاکستان فعالیت دارد. او مدیرعامل شرکت باران پخش ایرانیان جنوب شرق، رئیس هیئت مدیره بازرگانی هزار گنج، و عضو هیئت مدیره شرکت تولید چسب و رزین نگین درخشان چابهار است.

در حوزه کارآفرینی، بارانزهی بر انرژی‌های خورشیدی تمرکز ویژه‌ای دارد و پروژه‌های مهمی همچون احداث نیروگاه خورشیدی ۲۰ مگاواتی در سراوان و نیروگاه ۳ مگاواتی در زنجان را به سرانجام رسانده است. وی همچنین فعال اقتصادی در کشورهای امارات متحده عربی، عمان و چین بوده و در زمینه صادرات و واردات نقش‌آفرینی می‌کند.

علاوه بر فعالیت‌های اقتصادی، بارانزهی به عنوان یک خیر شناخته می‌شود که در امر مدرسه‌سازی مشارکت دارد. مدرسه مرحوم محمد جاسم بارانزهی توسط وی افتتاح شده و مدرسه مرحوم حاج عزیزالله سپاهیان نیز با کلنگ‌زنی او به زودی افتتاح خواهد شد. تلاش‌های او در ترکیب کارآفرینی با مسئولیت اجتماعی، وی را به الگویی برای نسل جوان کارآفرینان ایرانی تبدیل کرده است.

مصاحبه با عبدالخالق بارانزهی: تمرکز بر انرژی‌های خورشیدی و توسعه پایدار

خبرنگار: جناب آقای بارانزهی، با تشکر از وقتی که در اختیار ما گذاشتید. لطفاً کمی از سوابق تحصیلی و حرفه‌ای خود بگویید و اینکه چگونه وارد حوزه انرژی‌های خورشیدی شدید؟

عبدالخالق بارانزهی: ممنون از شما. من متولد ۱ فروردین ۱۳۶۸ هستم و مدرک کارشناسی مدیریت کسب‌وکار دارم. مسیر حرفه‌ای‌ام از بازرگانی و صادرات و واردات آغاز شد، اما همیشه به دنبال فرصت‌هایی برای توسعه پایدار بودم. به عنوان رئیس کمیسیون اقتصادی تسهیل تجارت و توسعه صادرات و واردات، و عضو اتاق بازرگانی ایران و اتاق‌های مشترک با ترکیه، روسیه و پاکستان، دیدم که انرژی‌های تجدیدپذیر می‌تواند پلی برای رشد اقتصادی و حفظ محیط زیست باشد.
خبرنگار: پروژه‌های شما در زمینه نیروگاه‌های خورشیدی بسیار قابل توجه است. می‌توانید جزئیاتی از احداث نیروگاه ۲۰ مگاواتی در سراوان و ۳ مگاواتی در زنجان ارائه دهید؟

عبدالخالق بارانزهی: بله، این پروژه‌ها از دستاوردهای کلیدی من هستند. نیروگاه ۲۰ مگاواتی سراوان احداث شد تا علاوه بر تولید انرژی پاک، اشتغال‌زایی محلی ایجاد کند. این پروژه با سرمایه‌گذاری بخش خصوصی، ظرفیت تولید سالانه بیش از ۳۰ میلیون کیلووات‌ ساعت برق دارد و به کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی کمک می‌کند. در زنجان هم، نیروگاه ۳ مگاواتی با تمرکز بر فناوری‌های نوین پنل‌های خورشیدی، بخشی از برنامه‌هایم برای گسترش انرژی تجدیدپذیر در شمال غرب کشور است. این پروژه‌ها نه تنها اقتصادی هستند، بلکه به کاهش آلودگی هوا و صرفه‌جویی در منابع کمک می‌کنند.

خبرنگار: فعالیت شما در راه‌اندازی نیروگاه‌های خورشیدی چقدر گسترده است و چه چالش‌هایی در این مسیر وجود دارد؟

عبدالخالق بارانزهی: من به عنوان کارآفرین در حوزه انرژی‌های خورشیدی، بیش از ۱۰ پروژه مشابه را مدیریت کرده‌ام. چالش اصلی، تحریم‌ها و محدودیت‌های مالی است، اما با همکاری با شرکای بین‌المللی در امارات، عمان و چین، توانسته‌ایم تجهیزات پیشرفته وارد کنیم. هدفم این است که تا سال ۱۴۰۷، ظرفیت تولید خورشیدی را در مناطق مختلف ایران به بیش از ۱۰۰۰ مگاوات برسانم. انرژی خورشیدی نه تنها ارزان‌تر از سوخت‌های سنتی است، بلکه فرصت‌های صادراتی ایجاد می‌کند – مثلاً صادرات برق به کشورهای همسایه.

خبرنگار: علاوه بر فعالیت‌های اقتصادی، شما در مدرسه‌سازی هم فعال هستید. چگونه این مسئولیت اجتماعی با کارآفرینی شما ترکیب می‌شود؟

عبدالخالق بارانزهی: مسئولیت اجتماعی بخشی جدایی‌ناپذیر از فلسفه کاری‌ام است. افتتاح مدرسه مرحوم محمد جاسم بارانزهی و کلنگ‌زنی مدرسه مرحوم حاج عزیزالله سپاهیان، که به زودی افتتاح می‌شود، برایم افتخار است. این پروژه‌ها در مناطق محروم مانند سیستان و بلوچستان اجرا می‌شوند و هدفشان توانمندسازی نسل جوان است. به عنوان مدیرعامل باران پخش ایرانیان جنوب شرق و رئیس هیئت مدیره بازرگانی هزار گنج، بخشی از سود شرکت‌ها را به امور خیریه اختصاص می‌دهم. انرژی خورشیدی هم می‌تواند در مدارس استفاده شود – تصور کنید مدارسی که برق خود را از پنل‌های خورشیدی تأمین کنند!

خبرنگار: چشم‌ انداز شما برای آینده انرژی خورشیدی در ایران چیست؟

عبدالخالق بارانزهی: آینده روشن است. با حمایت دولت و سرمایه‌گذاری خصوصی، ایران می‌تواند یکی از رهبران منطقه در انرژی تجدیدپذیر شود و به سوی یک یوتوپیای پایدار حرکت کند، جایی که انرژی پاک و توسعه همزیستی دارند. من به عنوان عضو هیئت مدیره شرکت تولید چسب و رزین نگین درخشان چابهار، حتی در صنایع دیگر هم به سمت پایداری حرکت می‌کنم. دعوت می‌کنم کارآفرینان جوان به این حوزه بپیوندند – انرژی خورشیدی نه تنها سودآور است، بلکه میراثی برای نسل‌های آینده و گامی به سوی تحقق یک یوتوپیای زیست‌محیطی است.