به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از روزنامه همشهری، واقعیت این است که سایه جنگ همچنان هست…، اما چرا و به چه معنا؟

در جنگ گذشته، صهیونیست‌ها گمان می‌کردند با زدن نماد‌های علمی و نظامی ما، کشور از درون فرو‌می‌پاشد؛ حال آنکه محاسبه‌شان غلط بود. خون شهید نه‌تنها شکاف نیاورد که ملت را، چون فولاد یکدست‌تر ساخت. حمله‌ها به جای آشوب، انسجام آفرید. امروز تل‌آویو به‌تجربه فهمیده که تکرار آن سیاست شکست‌خورده است: زیربار موشک‌های ایران له شد، هزینه انسانی و زیرساختی داد، در دنیا بی‌آبرو و تحقیر شد، اعتمادبه‌نفس مقاومت بیشتر شد و در‌نهایت زبون و با دست خالی برگشت.

پس اگر روزی دوباره به فکر حمله بیفتد، مسیر را معکوس می‌کند: اول آشوب اجتماعی، بعد حمله نظامی.

حالا اینجاست که باید پرسید چه کسانی ناخواسته یا آگاهانه این بستر را در داخل آماده می‌کنند؟

یک. هر پیامی که بوی ضعف بدهد و دل مردم را بلرزاند، خنجری است در دست دشمن؛ فرقی هم نمی‌کند سخنان یک مسئول باشد یا بیانیه‌هایی شبیه مواضع اخیر جبهه اصلاحات.

پیامی که موجب خالی‌شدن دل مردم شود و احساس ضعف و بی‌پناهی منتقل کند، بستر حاکمیت اشرار و آشوب را آماده می‌سازد.

دو. هر شایعه و محتوای بی‌سند که به تحقیر نظام سیاسی بینجامد، دیواری از بی‌اعتمادی می‌سازد.

هر محتوای رسانه‌ای که بی‌سند و شایعه‌محور باشد یا حتی درست باشد، اما با لحن تحقیر و منکوب‌کردن نظام سیاسی منتشر شود، اعتماد عمومی را فرسوده و فضا را برای آشوب باز می‌کند.

سه. هر اظهارنظر یا تصمیمی که دوقطبی‌سازی و چنددستگی ایجاد کند، اختلاف را عمیق می‌سازد. یک جمله نسنجیده می‌تواند واکنش تند جریان مقابل را برانگیزد و آتش اختلاف را شعله‌ور کند.

چهار. اختلاف علنی میان مسئولان و دستگاه‌ها نیز پیام آشفتگی سیاسی می‌دهد. وقتی به جای پرداختن به مسائل اصلی، موضوعاتی مثل عدم‌کفایت رئیس‌جمهور برجسته شود، نتیجه‌اش تزلزل حکمرانی و پررنگ‌تر شدن سایه جنگ است.

پس پاسخ پرسش آغازین روشن است: سایه جنگ امروز نه از آسمان اسرائیل، بلکه از زبان و رفتار کسانی برمی‌خیزد که ناخواسته یا عامدانه ترس، دودستگی و بی‌اعتمادی می‌سازند و مقدمه آشوب و به‌هم‌ریختگی اجتماعی فراهم می‌کنند