به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از همشهری آنلاین، قهرمان اصلی تصویر، اتوبوس دوطبقه قرمزرنگ شرکت واحد است؛ غولی مهربان که شبیه به همتایان لندنی‌اش، وقار و اصالتی خاص به خیابان‌های تهران می‌بخشید.

این فقط یک وسیله نقلیه نیست؛ یک صحنه تئاتر خیابانی است که از نگاه یک ناظر خارجی جاودانه شده. به دقت نگاه کنید: مردان با کت و شلوار‌های کلاسیک در تلاش برای یافتن جایی در این جعبه فلزی شلوغ هستند.

بعضی با عجله سوار می‌شوند و برخی دیگر، مانند کارمندی که روزنامه‌ای در دست دارد، صبورانه در صف ایستاده‌اند. نگاه‌های کنجکاو از پنجره‌های طبقه دوم به بیرون دوخته شده؛ بهترین صندلی‌ها همیشه آن بالا بود، جایی که می‌شد شهر را با دیدی متفاوت تماشا کرد. آن کودک کوچک که در میان جمعیت ایستاده، شاید امروز پدربزرگی است که خاطرات آن روز‌ها را برای نوه‌هایش تعریف می‌کند.

تبلیغ روی بدنه اتوبوس نیز خود داستانی دیگر دارد: «رستوران سینا و درایوین سینما ونک». این تبلیغ، نشان از ورود مظاهر زندگی مدرن به پایتخت دارد؛ جایی که تفریحات جدید در کنار حمل‌ونقل عمومی کلاسیک در حال شکل‌گیری بود.

این تصویر، به لطف لنز دوربین فورمن، سندی تاریخی از نبض زندگی روزمره است؛ شلوغی، انتظار، حرکت و امید. هر چهره در این قاب، داستانی ناگفته دارد و این اتوبوس دوطبقه، صحنه مشترک تمام این داستان‌هاست. این عکس به ما یادآوری می‌کند که هویت یک شهر، نه فقط در بنا‌های بزرگ، که در همین جزئیات کوچک و تکرارشونده روزمره نهفته است؛ جزئیاتی که شاید در زمان خود عادی به‌نظر می‌رسیدند، اما امروز به لطف آرشیو‌هایی چنین غنی، سندی گرانبها از روزگار سپری شده‌اند.