امروز با خاتمه یافتنِ آن روزهای بحرانی، کارگران روزمزد نگرانی هایی دارند. این کارگران چنانچه از اسم‌شان مشخص است، بابت کار روزانه خود دستمزد دریافت می‌کنند و اگر کار روزانه‌ای در کار نباشد، درآمدی نخواهند داشت. به این ترتیب، دستفروشان، بسیاری از فروشندگان خرده پا و کارگران خدماتی مخصوصاً آن‌هایی که فاقد بیمه تامین اجتماعی هستند، منبع کسب درآمد خود را موقتاً از دست دادند و برای مدتی نزدیک به دو هفته بدون درآمد ماندند. 

یکی از این کارگران روزمزد می‌گوید: دو بچه دارم در آن روزها، کار خود را از دست داده‌ام و حالا نمی‌دانم باید چگونه زندگی را اداره کنم. 

او می‌گوید: درآمد ما روزانه است؛ روز به روز زندگی می‌کنیم؛ می‌دانید  هزینه‌ها زیاد است و ما نمی‌توانیم پس‌اندازی داشته باشیم، برای همین هر چه در می‌آوریم، همان روز خرج می‌کنیم. 

این کارگر می‌گوید: در شرایط عادی هم، مشکلات هست؛ ما همیشه کار نداریم؛ گاهی کار هست و گاهی نیست. حالا در این شرایط،  نگرانی‌مان بیشتر شده؛ خلاصه امیدواریم بتوانیم راهی برای گذران زندگی بیابیم. 

این کارگران معمولاً بیمه نیستند و از  سوی دیگر، درآمدشان به اندازه‌ای نیست که بتوانند خود را بیمه خویش‌فرما کنند، به همین دلیل حتی از دریافت خدمات بهداشتی و درمانی مناسب نیز محروم هستند.

حالا این کارگران توقع دارند با ثبات نسبی اوضاع، از خدمات حداقلی بیمه برخوردار شوند و زیر چتر تامین اجتماعی  قرار بگیرند.  دولت می‌تواند برنامه‌ای تدوین کرده و در دستور کار قرار دهد که در اولین گام، کارگران روزمزد را بیمه تامین اجتماعی کند و در گام بعدی، برای این گروه در  بحران‌های احتمالی، مقرری و کمک‌خرج پیش‌بینی کند. 

کارگر روزمزد می‌گوید: امیدواریم کالابرگ  و سوبسید و یارانه برای خرید کالاهای اساسی و همچنین حداقلی از خدمات حمایتی و بیمه‌ای  برای روز مبادا برایمان در نظر بگیرند.